می شکند شیشه عمر بار دگر

مستم از غم خوردن دل تا سحر

غم مخور ای دل نازک، تو چنان

کوه صبری منشین در پس پرده بی ثمر

می نخوردم که کنم قصد فراموشی دل

می بنوشم تا زنم آتش به خاطر